οροδιαγνωστικός

-ή, -ό

1. ιατρ. αυτός που αφορά τη διάγνωση η οποία γίνεται με βάση την ανάλυση και εξέταση τού ορού τού αίματος

2. το θηλ. ως ουσ. η οροδιαγνωστική

ιατρ. μέθοδος ανοσολογικής διαγνωστικής τών λοιμωδών και τών αυτοανοσιακών νοσημάτων η οποία βασίζεται στην ιδιότητα τού ορού εμβολιασθέντων ή πασχόντων από ορισμένη νόσο ανθρώπων ή ζώων να συνδέεται με τα αντιγόνα τού παθογόνου παράγοντα προκαλώντας μια άμεσα ορατή ή έμμεση αντίδραση

3. φρ. «οροδιαγνωστικές αντιδράσεις»

ιατρ. εργαστηριακές μέθοδοι που εκτελούνται σε δείγματα ορού τού αίματος για την ανίχνευση αντισωμάτων ή ανάλογων ουσιών που εμφανίζονται ειδικά σε συνδυασμό με ορισμένες νόσους.